Ik heb een fiets!!! En wat voor één! Ten eerste is het een grote fiets, eigenlijk precies mijn maat. Het heeft een fel oranje wielrenfietsframe en een gigantisch breed stuur, dus ik voel me net een meisje van 4 die met de armen naar buiten gestrekt haar stuur moet vasthouden. Nu nog het allermooiste: de fiets kan motorgeluiden maken!! Eén handvat is een speelgoedmotorhendel waar je gas mee kan geven. "Vroem, vroem", zegt de fiets. Dus elke keer dat ik opstap doe ik "vroem, vroem". Ik neem de fiets ook mee de les in, dus bij aankomst en vertrek doe ik eveneens "vroem, vroem". Mijn klasgenoten zijn onder de indruk.
Wij hadden deze week les in één van de twee theaters van iO, genaamd het Cabaret theater. Dit is niet meer dan een donker hol, waar een gasleiding recht boven het podium loopt. Het heeft een zekere knusheid en een bar, dus geschikt voor een avondje uit. Het is toegankelijk voor rolstoelen en zodoende ook voor mijn fiets. Podia in iO zijn vrij breed en niet zo diep. Daar is denk ik over nagedacht.
Onze juf was deze week Lisa. Een forse vrouw, die elke halve dag één van ons als haar vriendje/vriendinnetje verkoos. Zij eindigde een uitleg niet met "Okay?" of "Clear?" maar met een steevast "Cool beans?". Als iemand of iedereen het podium betrad dan moest dat gepaard gaan met luid applause. Behalve bij de oefening "Die, die, die". Bij die oefening moesten we "die, die, die" roepen. Dit alles onder haar postulaat: energy is a choice. Het thema van deze week was fysiek spel, dus voor mij was het vanaf woensdagochtend: afzien is een keuze. De les die ik geleerd heb: doseren! Het is goed als je hoofd leeg is bij improviseren, maar op een gegeven ogenblik had ik voor mijn gevoel helemaal geen hersenactiviteit meer. Gelukkig kost het luisteren reeds minder concentratie. Over het praten maak ik me al minder druk. Jammer dan als een zin er niet vloeiend uitkomt. Ik merk dat mijn collegae geduld hebben - op en buiten het podium. Alleen in groepscenes durf ik nog niet grote keuzes te maken.
Als groep leren we elkaar steeds beter kennen. Zo hebben we al de bijnaam "Canadian 4" voor een bevriend viertal uit Canada, en ik word zo nu en dan simpelweg "foreigner" genoemd. Met een aantal ben ik facebookvrienden, en we eten vaak met een groepje voordat we naar een show gaan. Gistermiddag ben ik met een aantal naar een museum gegaan, gevolgd door show en filmpje. De film is in elk opzicht de slechtste film die ik ooit heb gezien en heeft de naam "The Room"; het is een creatie van Tommy Wiseau. De film is zo slecht dat het publiek een heel ritueel bij deze film heeft ontworpen. Het is nimmer stil, bij sex scenes klapt het publiek keurige éénkwartsmaten, en als de moeder het scherm betreed gooit men lepels richting het doek. Het is een hele belevenis!!!
Met mijn roommate kan ik het nog altijd prima vinden. Hij was eerst een groot voorstander om, net als ik, het transport per fiets uit te voeren. Hij deed er alleen vrij weinig moeite voor om een fiets te regelen en kwam met de suggestie dat we anders een OV-pas voor een maand konden nemen. Ik was afgelopen weekend weg en toen ik terugkwam had hij die pas gekocht. Hij gaf er verder geen uitleg bij, dus ik begreep de logica niet. Totdat ik onder de douche me bedacht dat hij had gezegd dat zijn moeder die pas voor hem betaalde. Wat mijn theorie nu is: zijn moeder vindt het onverantwoord dat hij, iemand die niet regelmatig fietst, door Chicago fietst en hij - deels uit moederliefde, deels uit verstand door haar overtuigd - durft die reden niet aan mij te vertellen. Schaamte is humor! :) Gisteren hebben we onze eerste was gedraaid, opgeruimd, en kilo's voedsel gekocht bij de supermarkt (die ik eindelijk gevonden heb!).
Afgelopen weekend was ik met Ken en zijn parentes naar de horse track in Arlington Park. Het was mijn eerste kennismaking met paardenracen en alle gokkigheid eromheen. We zaten heerlijk luxe in de skybox, bij de finish, genietend van een lekkere lunch terwijl de paarden hun longen deden branden. Na een race of twee heb ik zelf een gokje gewaagd. Drie races later zat ik er helemaal in. Ik had niet gedacht dat het zo snel een verslavende werking op mij kon hebben. Mijn paarden brachten mij helaas geen geluk.
Ik begin me thuis te voelen in Chicago! Het is een fijne stad :) Enorm groot, maar toch vrij rustig: drie tempo's lager dan New York (in mijn schaal der tempo's). Ik ga de stad dit en de komende weekenden wat beter verkennen. Zo staat op het programma: fietsen naar lake Michigan (het meer heeft bijna 1,5 keer de oppervlakte van Nederland!), de skyline bezichtigen vanaf het dak van de Hancock building, een talkshow o.i.d. bezoeken en naar de dierentuin.
Toegevoegd zijn 2 foto's van mijn fiets en de oefeningen van de afgelopen 2 weken.
Het weekend brengt me weer op krachten. Ik heb veel zin in wat komen gaat!!
Tot volgende week!
Liefs Gabriel
Onze juf was deze week Lisa. Een forse vrouw, die elke halve dag één van ons als haar vriendje/vriendinnetje verkoos. Zij eindigde een uitleg niet met "Okay?" of "Clear?" maar met een steevast "Cool beans?". Als iemand of iedereen het podium betrad dan moest dat gepaard gaan met luid applause. Behalve bij de oefening "Die, die, die". Bij die oefening moesten we "die, die, die" roepen. Dit alles onder haar postulaat: energy is a choice. Het thema van deze week was fysiek spel, dus voor mij was het vanaf woensdagochtend: afzien is een keuze. De les die ik geleerd heb: doseren! Het is goed als je hoofd leeg is bij improviseren, maar op een gegeven ogenblik had ik voor mijn gevoel helemaal geen hersenactiviteit meer. Gelukkig kost het luisteren reeds minder concentratie. Over het praten maak ik me al minder druk. Jammer dan als een zin er niet vloeiend uitkomt. Ik merk dat mijn collegae geduld hebben - op en buiten het podium. Alleen in groepscenes durf ik nog niet grote keuzes te maken.
Als groep leren we elkaar steeds beter kennen. Zo hebben we al de bijnaam "Canadian 4" voor een bevriend viertal uit Canada, en ik word zo nu en dan simpelweg "foreigner" genoemd. Met een aantal ben ik facebookvrienden, en we eten vaak met een groepje voordat we naar een show gaan. Gistermiddag ben ik met een aantal naar een museum gegaan, gevolgd door show en filmpje. De film is in elk opzicht de slechtste film die ik ooit heb gezien en heeft de naam "The Room"; het is een creatie van Tommy Wiseau. De film is zo slecht dat het publiek een heel ritueel bij deze film heeft ontworpen. Het is nimmer stil, bij sex scenes klapt het publiek keurige éénkwartsmaten, en als de moeder het scherm betreed gooit men lepels richting het doek. Het is een hele belevenis!!!
Met mijn roommate kan ik het nog altijd prima vinden. Hij was eerst een groot voorstander om, net als ik, het transport per fiets uit te voeren. Hij deed er alleen vrij weinig moeite voor om een fiets te regelen en kwam met de suggestie dat we anders een OV-pas voor een maand konden nemen. Ik was afgelopen weekend weg en toen ik terugkwam had hij die pas gekocht. Hij gaf er verder geen uitleg bij, dus ik begreep de logica niet. Totdat ik onder de douche me bedacht dat hij had gezegd dat zijn moeder die pas voor hem betaalde. Wat mijn theorie nu is: zijn moeder vindt het onverantwoord dat hij, iemand die niet regelmatig fietst, door Chicago fietst en hij - deels uit moederliefde, deels uit verstand door haar overtuigd - durft die reden niet aan mij te vertellen. Schaamte is humor! :) Gisteren hebben we onze eerste was gedraaid, opgeruimd, en kilo's voedsel gekocht bij de supermarkt (die ik eindelijk gevonden heb!).
Afgelopen weekend was ik met Ken en zijn parentes naar de horse track in Arlington Park. Het was mijn eerste kennismaking met paardenracen en alle gokkigheid eromheen. We zaten heerlijk luxe in de skybox, bij de finish, genietend van een lekkere lunch terwijl de paarden hun longen deden branden. Na een race of twee heb ik zelf een gokje gewaagd. Drie races later zat ik er helemaal in. Ik had niet gedacht dat het zo snel een verslavende werking op mij kon hebben. Mijn paarden brachten mij helaas geen geluk.
Ik begin me thuis te voelen in Chicago! Het is een fijne stad :) Enorm groot, maar toch vrij rustig: drie tempo's lager dan New York (in mijn schaal der tempo's). Ik ga de stad dit en de komende weekenden wat beter verkennen. Zo staat op het programma: fietsen naar lake Michigan (het meer heeft bijna 1,5 keer de oppervlakte van Nederland!), de skyline bezichtigen vanaf het dak van de Hancock building, een talkshow o.i.d. bezoeken en naar de dierentuin.
Toegevoegd zijn 2 foto's van mijn fiets en de oefeningen van de afgelopen 2 weken.
Het weekend brengt me weer op krachten. Ik heb veel zin in wat komen gaat!!
Tot volgende week!
Liefs Gabriel
RSS Feed