Deze week was een lange week vol improvisatie, improvisatie en improvisatie. Ik heb deze week naast de gebruikelijke maandag t/m donderdag, van 11 tot 5, elke avond een show gezien behalve dinsdag (was uitverkocht) en vrijdag twee workshops (één van 12 tot 3 en één van 3 tot 6) gevolgd. En ik ben het allemaal nog lang niet zat!!! Voor de minder impro-enthousiaste lezers is deze nieuwsbrief hierdoor helaas wat minder interessant.
Bij binnenkomst van het iO theater zie je veel foto's hangen van de meest prominente alumni. Amerikanen zijn nu eenmaal gek op sterren. Zo is de ingelijste lach van Charna Halpern, oprichtster in 1981, veelvuldig te bewonderen met o.a. Mike Myers, Neil Flynn (janitor van Scrubs), Tina Fey (Sarah Palin karikatuur bij Saturday Night Live) en vele andere BA'ers die ik niet ken.
Onze sterdocent deze week was Jim Carlson. Hij speelt met onze docent van de eerste week, Craig Uhler, een 2-manshow. De twee hebben een vergelijkbare staat van dienst: ze begonnen beiden ongeveer 15 jaar (!) geleden met improvisatietheater. Het vakmanschap straalt er simpelweg vanaf! Beiden hebben daarnaast een vergelijkbare manier van lesgeven: duidelijk en eerlijk. Dit vind ik fijn, want je hoort nul onzin. Bij Jim deden we de awkward clap in plaats van Lisa's yeah! clap, en dat vond hij wel humor.
Het thema van deze week was scenes. Als je een scene bij elkaar improviseert is het fijn om snel te weten te komen wie je van elkaar bent, wat jullie samen bezighoudt en waar je bent: het wie, wat, waar. Dat hebben wij bij theatersport geleerd met al haar korte spelvormen. Onze lessen deze week hadden echter geen focus op locatie en weinig op "relationship". Het direct iets van elkaar vinden was eveneens geen specifiek aandachtspunt. Deze punten zijn naar mijn mening minder essentieel in lange scenes (edoch nog altijd zeer prettig), omdat je simpelweg meer tijd hebt om de situatie duidelijk te maken.
Het interessant zijn van een scene hangt af van hoe de relatie werkelijk is (dus niet alleen: "Jij bent papa." "Jij bent mijn dochter.", want de ene vader-dochter-relatie is de andere niet). Wat helpt: kies een duidelijk karakter voor jezelf en houdt daar aan vast ("Don't drop your shit!"). Zo heb je je eigen spul op orde en van daaruit kan je altijd wel iets van een scene maken. Een ander iets: speel personages met verschillende energie-en (verlegen meisje, marktkoopman). Een derde punt: als je vooraan op het podium staat ben je twee keer zo groot als wanneer je achteraan het podium staat. Het voelt anders voor jou en voor het publiek. Ook de afstand tussen spelers, en of je een voordeur van een huis aan de zijkant van het podium of midden op het podium opent is belangrijk. Zo kan - in het laatste geval - de eigenaar van het huis denken dat hij/zij een grote tuin heeft, wat weer iets doet met zijn/haar status en manieren. Dit brengt me tot mijn laatste punt: gooi niks weg!! Elke zin heeft betekenis! Elke handeling stelt iets voor! ...Tot zover de les.
De shows waren geweldig deze week!! Zo zag ik maandag een show met alleen maar topspelers (10+ jaar ervaring!). Dan is mijn docent, die ik een week daarvoor nog een ultiem goede voorstelling heb zien spelen, slechts één van de tien. Het ziet er zo makkelijk uit wat ze doen. Het maakt niet uit of er twee of acht mensen op het podium staan; het verloopt altijd vloeiend. Woensdag zag ik TJ & Dave, de publiekstrekkers hier. TJ heb ik nu drie keer zien spelen en elke scene die hij speelt is goed. Nu ook weer. Die mannen kunnen praten! Met zijn 2en creëerden zij 2 locaties en 7 personages, en in een uur gebeurt er bijna niets en toch is het heel boeiend en vermakelijk. Wow! De echte magie was echter op donderdag!!! Het klinkt zo ongelovelijk als het was: de one man musical. Blaine Swen is de one man. En hij improviseert een hele musical bij elkaar. Werkelijk onbeschrijvelijk.. Als ik er aan denk sta ik elke keer opnieuw perplex..
En na de show zat hij aan de bar. Wij (twee klasgenoten van me en ik) complimenteerden hem met de - letterlijk - ongelovelijke show. En hij wist toen mijn naam (drie dagen daarvoor toevallig even snel voorgesteld; ik was zijn naam al weer vergeten), en fijn dat we het leuk vonden. Leuk? Dat was ongelovelijk! Alsof Neil Armstrong tegen je zegt: "Fijn dat je niet wegzapte toen ik op de maan landde". Toen moest ik dus van mezelf wel zijn workshop volgen de dag daarop. Dat was een Shakespeare workshop, alsof gewoon Engels nog niet moeilijk genoeg is voeren we nu thou, thee, thy en thine in voor, respectievelijk, you (onderwerp), you (geen onderwerp), your en yours. Was desalniettemin leuk!! Blaine geeft fijn les voor zover ik dat in drie uur kan beoordelen. Hij speelde die avond met zijn groep een Shakespeare improv show. Wederom uitmuntend! Blaine Swen is nu mijn favoriete improspeler!!
Vandaag mag ik ontspannen en nu voel ik pas dat ik mijn rust goed kan gebruiken. Ik ga morgen naar downtown Chicago fietsen en op een hoog gebouw staan. Dat is mijn spannendste buitenactiviteit van de week, en die heb ik nog niet eens uitgevoerd. Verder kan ik Nick Hornby's boek: A long way down aan een ieder aanraden!
Volgende week zal ik een bredere schat aan onderwerpen betypen.
Nog twee geweldige weken te gaan!!
Geniet van uw zomer!
Liefs vanuit het Mekka van de impro :-)
Ciao Gabriel
Onze sterdocent deze week was Jim Carlson. Hij speelt met onze docent van de eerste week, Craig Uhler, een 2-manshow. De twee hebben een vergelijkbare staat van dienst: ze begonnen beiden ongeveer 15 jaar (!) geleden met improvisatietheater. Het vakmanschap straalt er simpelweg vanaf! Beiden hebben daarnaast een vergelijkbare manier van lesgeven: duidelijk en eerlijk. Dit vind ik fijn, want je hoort nul onzin. Bij Jim deden we de awkward clap in plaats van Lisa's yeah! clap, en dat vond hij wel humor.
Het thema van deze week was scenes. Als je een scene bij elkaar improviseert is het fijn om snel te weten te komen wie je van elkaar bent, wat jullie samen bezighoudt en waar je bent: het wie, wat, waar. Dat hebben wij bij theatersport geleerd met al haar korte spelvormen. Onze lessen deze week hadden echter geen focus op locatie en weinig op "relationship". Het direct iets van elkaar vinden was eveneens geen specifiek aandachtspunt. Deze punten zijn naar mijn mening minder essentieel in lange scenes (edoch nog altijd zeer prettig), omdat je simpelweg meer tijd hebt om de situatie duidelijk te maken.
Het interessant zijn van een scene hangt af van hoe de relatie werkelijk is (dus niet alleen: "Jij bent papa." "Jij bent mijn dochter.", want de ene vader-dochter-relatie is de andere niet). Wat helpt: kies een duidelijk karakter voor jezelf en houdt daar aan vast ("Don't drop your shit!"). Zo heb je je eigen spul op orde en van daaruit kan je altijd wel iets van een scene maken. Een ander iets: speel personages met verschillende energie-en (verlegen meisje, marktkoopman). Een derde punt: als je vooraan op het podium staat ben je twee keer zo groot als wanneer je achteraan het podium staat. Het voelt anders voor jou en voor het publiek. Ook de afstand tussen spelers, en of je een voordeur van een huis aan de zijkant van het podium of midden op het podium opent is belangrijk. Zo kan - in het laatste geval - de eigenaar van het huis denken dat hij/zij een grote tuin heeft, wat weer iets doet met zijn/haar status en manieren. Dit brengt me tot mijn laatste punt: gooi niks weg!! Elke zin heeft betekenis! Elke handeling stelt iets voor! ...Tot zover de les.
De shows waren geweldig deze week!! Zo zag ik maandag een show met alleen maar topspelers (10+ jaar ervaring!). Dan is mijn docent, die ik een week daarvoor nog een ultiem goede voorstelling heb zien spelen, slechts één van de tien. Het ziet er zo makkelijk uit wat ze doen. Het maakt niet uit of er twee of acht mensen op het podium staan; het verloopt altijd vloeiend. Woensdag zag ik TJ & Dave, de publiekstrekkers hier. TJ heb ik nu drie keer zien spelen en elke scene die hij speelt is goed. Nu ook weer. Die mannen kunnen praten! Met zijn 2en creëerden zij 2 locaties en 7 personages, en in een uur gebeurt er bijna niets en toch is het heel boeiend en vermakelijk. Wow! De echte magie was echter op donderdag!!! Het klinkt zo ongelovelijk als het was: de one man musical. Blaine Swen is de one man. En hij improviseert een hele musical bij elkaar. Werkelijk onbeschrijvelijk.. Als ik er aan denk sta ik elke keer opnieuw perplex..
En na de show zat hij aan de bar. Wij (twee klasgenoten van me en ik) complimenteerden hem met de - letterlijk - ongelovelijke show. En hij wist toen mijn naam (drie dagen daarvoor toevallig even snel voorgesteld; ik was zijn naam al weer vergeten), en fijn dat we het leuk vonden. Leuk? Dat was ongelovelijk! Alsof Neil Armstrong tegen je zegt: "Fijn dat je niet wegzapte toen ik op de maan landde". Toen moest ik dus van mezelf wel zijn workshop volgen de dag daarop. Dat was een Shakespeare workshop, alsof gewoon Engels nog niet moeilijk genoeg is voeren we nu thou, thee, thy en thine in voor, respectievelijk, you (onderwerp), you (geen onderwerp), your en yours. Was desalniettemin leuk!! Blaine geeft fijn les voor zover ik dat in drie uur kan beoordelen. Hij speelde die avond met zijn groep een Shakespeare improv show. Wederom uitmuntend! Blaine Swen is nu mijn favoriete improspeler!!
Vandaag mag ik ontspannen en nu voel ik pas dat ik mijn rust goed kan gebruiken. Ik ga morgen naar downtown Chicago fietsen en op een hoog gebouw staan. Dat is mijn spannendste buitenactiviteit van de week, en die heb ik nog niet eens uitgevoerd. Verder kan ik Nick Hornby's boek: A long way down aan een ieder aanraden!
Volgende week zal ik een bredere schat aan onderwerpen betypen.
Nog twee geweldige weken te gaan!!
Geniet van uw zomer!
Liefs vanuit het Mekka van de impro :-)
Ciao Gabriel
RSS Feed