Week 4 ging als een speer voorbij. Zonde. In de les hebben we met name hele voorstellingen (Harolden) gespeeld. Alleen woensdag ging dat echt goed. Onze docent was Bill Arnett. Wederom een goede ervaren docent. Alleen deed hij me denken aan Porky Pig van de Looney Tunes, en dan vooral in zijn manier van praten. In plaats van "easy" zegt hij "lay-up city", oftewel: de stad waar op elk basketbalveld de bal makkelijk door de ring gaat.
Week 4 ging als een speer voorbij. Zonde. In de les hebben we met name hele voorstellingen (Harolden) gespeeld. Alleen woensdag ging dat echt goed. Onze docent was Bill Arnett. Wederom een goede ervaren docent. Alleen deed hij me denken aan Porky Pig van de Looney Tunes, en dan vooral in zijn manier van praten. In plaats van "easy" zegt hij "lay-up city", oftewel: de stad waar op elk basketbalveld de bal makkelijk door de ring gaat. Verder heb ik elke doordeweekse avond een show bekeken. We zijn zelfs uitgeweken naar de andere twee improvisatietheaters: op dinsdag naar de Annoyance en donderdag naar Second City. Allemaal zeer goed vermaak!! Vrijdag heb ik een workshop gevolgd bij Miles Stroth. Die man stopt je in je hoofd en hij is er trots op. Ik kon het wat minder waarderen, maar misschien is dat juist goed. Zo leer je dingen die echt buiten je eigen straatje vallen. Mijn huisgenoot heeft hem volgende week. Ik ben blij dat ik hem één dag had en niet een hele week. Ik heb volgende week les van Joe Bill!! Ik heb vorige week een workshop bij hem gevolgd. Hij zit maar liefst 32 jaar in het vak!! Ik had echt het idee dat hij het alzienende oog is achter zijn bril en honkbalpet. Ik vertelde hem dat ik één jaar theatersport doe. Vervolgens had ik met een bepaalde oefening wat moeite. Toen ging hij Keith Johnstone afkraken, wat de vader is van de theatersport wat al jaren de boventoon voert in de Nederlandse improvisatiewereld, m.a.w. Keith Jonstone is God in Holland improland. Dat afkraken vond ik wel mooi! Ik kreeg niet de kans om te zeggen dat het misschien aan mij met mijn jaartje ervaring lag i.p.v. aan God.
Het theater ligt letterlijk op een steenworp afstand van Wrigley Field, sinds jaar en dag de thuishaven van de Chicago Cubs. Dit honkbalteam is uitermate onsuccesvol (laatste World Series overwinning was in 1908, laatste lichtpunt was in 1984), maar heeft desalniettemin één van de grootste en trouwste aanhangen van het land. Een regulier seizoen in honkbal bestaat uit ongeveer 135 wedstrijden en we zitten nu midden in het seizoen. Zo is het de helft van elke week feest! De straten zijn vol, de barren net zo. Iedereen is vriendelijk en geniet van bier en saamhorigheid! Sowieso zie ik veel terrassen in deze stad. Het standaardbeeld dat Amerikaanse steden puur uit kil beton bestaan, gaat voor Chicago in ieder geval niet op.
Deze week heb ik voor het eerst een poging in het wild ondernomen. Op donderdag waren wij bij Second City. Naast mij bestonden wij uit vier jongens uit mijn groep: Andrew, Luke, Paul en John. John ging na de show naar een huisfeest van een vriend van hem.
De camera zoomt in richting John's hoofd en het beeld stopt en wordt groenachtig zwart-wit. De verteller verheft zijn stem:
John: 25 jaar oud, net afgestuurd in biologie in Charleston, South Carolina. De stad die geen goed rioolsysteem heeft omdat de antieke bakstenen straten onberoerd moeten blijven. Zodoende hebben ze elk jaar een overstroming. John was boos na 9/11 en ging bij de marine. Tot zijn spijt nu, na 5 maanden in Irak te hebben gezeten. Een goede kerel, die naar Chicago verhuist met zijn vriendin. Hij gaat nu een studie tot grafisch designer van computerspelletjes volgen. Hij is tot slot een groot Harry Potter fan.
Andrew en Luke (twee van de Canadian 4) gingen huiswaarts en Paul en ik gingen met John mee. Ik was naar Second City gefietst, maar nu was het onbegonnen werk om naar dat feest te fietsen. Mede omdat ik niet wist waar het was en geen telefoon heb om de andere twee te bereiken. Dus fiets de El in; de El is de metro boven de weg i.p.v. eronder (elevated). De El was opvallend druk voor 11 uur 's avonds. We kwamen langs een halte die dicht bij mijn huis is, dus daar stapten we uit zodat ik mijn fiets er alvast kon dumpen. Tot onze verbazing kwamen we Austin,
Austin: 27 jaar oud, inwoner van NYC (die stad met dat hoge tempo). Hij was de eerste week al bij het eind van de scene wanneer wij halverwege waren. Zijn benzine heeft hij helaas in de eerste weken verspeeld. Hopelijk kan hij dit weekend bijtanken. Hij is de man met de contacten en de praatjes. Hij betrekt veel op zichzelf. Iemand waar je mee kan lachen. Hij neemt goed het voortouw in groepscenes.
Aimee,
Aimee (fonetisch Emmie): 23 jaar oud, Canadese, woonachtig in Montreal. De liefheid zelve. Ze kreeg aan het eind van week 2 de taak om zo onbeschoft mogelijk te zijn en alsnog kon ze het woord "asses" niet over haar lippen krijgen; na een korte stilte werd het "bums". Ze is werkzoekende actrice en parttime kleuterjuf.
en haar vriendje,
Aimee's vriendje: al 2,5 jaar haar vriendje en een paar dagen op bezoek. Hij heeft vast een leuke lach.
en Kathlyn en Scott
Kathlyn en Scott: rond de 20 jaar oud, beiden onderdeel van de Canadian 4 uit Winnipeg. Samen een stelletje. Kathlyn heeft al 7 jaar ervaring en is een opvallend goede speler. De twee mengen zich amper in groepsbezigheden en verstoppen zich vooral in de Starbucks. Ze zijn zeer netjes opgevoede mensen. De groep waar de 4 Canadezen in zitten treden twee keer per maand op in scholen e.d. Dat is mijns inziens een respectabele frequentie.
tegen. Een minuut later kwamen ook mijn huisgenoot en een vriend van hem het perron oplopen wat de joligheid ten goede kwam. Austin begon een verhaal over sex met als slotzin: daar denkt iedereen toch de hele tijd aan. Toevallig stonden drie Amerikanen aan de ene kant: "Yeah, yeah"; en drie Canadezen aan de andere kant: één keek naar zijn schoenen, de ander staarde naar boven met een blik van "Eh, nee" en de derde keek hen verbaasd aan. Ik als Hollander stond er precies tussen. Ik kon de schoonheid van deze aanschouwing dan ook niet voor me houden en ik gooide het op een cultuurverschil. Helaas scheidden onze wegen niet lang daarna.
Het feest was een verjaardagsfeest. Een meisje was 21 geworden. Haar vriendinnen waren 18, en de vriendinnen van haar vriendinnen 14. Zo zijn wij naar het dak gevlucht, waar John's vrienden zaten. Leuke hartelijke mensen, dus desalniettemin een goede tijdsbesteding. Alleen niet echt wild.
Zaterdag ben ik in de volle hitte (plak, plak) naar downtown gefietst. Elf kilometer of 35 minuten fietsen; het is leuk om door een andere stad te fietsen!! Downtown had ik afgesproken met Paul bij de Hancock tower.
Paul: 25 jaar oud, East Bay, California. Paul is afgestudeerd in chemical engineering. Een academisch hoogstaande jongeman, relaxed en voor veel in. Degene waar ik me het prettigst bij voel in onze groep. Na onze cursus gaat hij terug naar zijn ouders (helaas) en gaat hij een geavanceerde EHBO-cursus volgen (die cursus waarbij je uiteindelijk de ambulance mag besturen). De komende maanden wil hij wat geld sparen om vervolgens een half jaar op proef in Chicago te gaan wonen. In zijn jongere jaren heeft hij ervaring opgedaan in worstelen en vissen.
Wij stappen in de lift, die ons naar de 94ste verdieping brengt van deze 350 meter hoge kolos. Pling, de deuren gaan open... en op dat moment realiseer ik me dat ik hier eerder geweest ben.. Heel raar, maar waar. Thanksgiving 2001 was ik te gast bij een gezin in een suburb van Chicago. We zijn toen één dag de stad ingeweest en nu herinner ik me dat we toen ook de skyline vanuit de Hancock tower hebben gezien. Goed. Ik heb dus maar dezelfde foto's gemaakt als toen. En op zijn toeristisch hebben we voor veels te veel geld een foto van ons 2en gekocht. Ik had een blauw shirt aan dus op mijn hoofd na ben ik doorzichtig (dit is een niet-triviale "dus". Tip: Erwin Krol).
Die avond was een alle 4 de groepen get-together georganiseerd. Van de 60 studenten waren er 6, waaronder uit mijn groep Nate en Michael.
Nate: rond de 21 jaar oud, woonachtig bij zijn moeder in Youngstown, Ohio. Hij volgt de theateropleiding aan de universiteit aldaar. Een goede jongen die regelmatig wat cynische zelfspot in de rondte gooit. Hij is zeer positief ingesteld en ik vermoed dat zijn omgeving vrij negatief is, dus dat is een knappe prestatie. Hij heeft nog één studiejaar te gaan en wil daarna naar Chicago verhuizen.
Michael: 27 jaar uit Oklahoma. Zo zelfverzekerd dat het ten koste gaat van zijn realiteitsbesef. Vier keer in het gevang gezeten (monopolie niet meegerekend), waarvan de laatste keer voor 32 dagen met 18 anderen. Hij vond het wel vermakelijk aangezien hij verreweg de slimste was. Elke maand is hij onderhevig aan een drugstest bij zijn parol officer. Zijn grootste misdaden zijn drugsbezit en verzet bij aanhouding, dus in die zin is het nog geen complete gek. In deze cursus leert hij wat meer samen te werken en minder grappig willen te zijn, wat het makkelijker maakt om met hem te spelen. Hij wil de hier opgedane kennis gebruiken in het schrijven van cartoons; een vriend van hem is een goede tekenaar.
De "get-together" was bij een straatfestival. Daar klonk slechte muziek en heb ik met Nate een forty (40 oz. oftwel 1.14 liter) van 2 dollar bier (Cobra) opgedronken. Met zijn 3en nog naar BK (Burger King) geweest. En dat was dat.
Vandaag is het nog altijd plak, plak weer. De was is gedraaid, de troep enigszins opgeruimd. Het volgende doel: scheren. Ik heb ondertussen een flinke baard en mijn snor krult ondertussen om mijn mondhoeken.
De laatste week komt er aan.. helaas.
Ik zou nog een paar weken doorkunnen!!
Amsterdam is aan de andere kant ook wel heel fijn! :-)
Tot snel!
Greetings from Chicago!
Ciao Gabriel
Het theater ligt letterlijk op een steenworp afstand van Wrigley Field, sinds jaar en dag de thuishaven van de Chicago Cubs. Dit honkbalteam is uitermate onsuccesvol (laatste World Series overwinning was in 1908, laatste lichtpunt was in 1984), maar heeft desalniettemin één van de grootste en trouwste aanhangen van het land. Een regulier seizoen in honkbal bestaat uit ongeveer 135 wedstrijden en we zitten nu midden in het seizoen. Zo is het de helft van elke week feest! De straten zijn vol, de barren net zo. Iedereen is vriendelijk en geniet van bier en saamhorigheid! Sowieso zie ik veel terrassen in deze stad. Het standaardbeeld dat Amerikaanse steden puur uit kil beton bestaan, gaat voor Chicago in ieder geval niet op.
Deze week heb ik voor het eerst een poging in het wild ondernomen. Op donderdag waren wij bij Second City. Naast mij bestonden wij uit vier jongens uit mijn groep: Andrew, Luke, Paul en John. John ging na de show naar een huisfeest van een vriend van hem.
De camera zoomt in richting John's hoofd en het beeld stopt en wordt groenachtig zwart-wit. De verteller verheft zijn stem:
John: 25 jaar oud, net afgestuurd in biologie in Charleston, South Carolina. De stad die geen goed rioolsysteem heeft omdat de antieke bakstenen straten onberoerd moeten blijven. Zodoende hebben ze elk jaar een overstroming. John was boos na 9/11 en ging bij de marine. Tot zijn spijt nu, na 5 maanden in Irak te hebben gezeten. Een goede kerel, die naar Chicago verhuist met zijn vriendin. Hij gaat nu een studie tot grafisch designer van computerspelletjes volgen. Hij is tot slot een groot Harry Potter fan.
Andrew en Luke (twee van de Canadian 4) gingen huiswaarts en Paul en ik gingen met John mee. Ik was naar Second City gefietst, maar nu was het onbegonnen werk om naar dat feest te fietsen. Mede omdat ik niet wist waar het was en geen telefoon heb om de andere twee te bereiken. Dus fiets de El in; de El is de metro boven de weg i.p.v. eronder (elevated). De El was opvallend druk voor 11 uur 's avonds. We kwamen langs een halte die dicht bij mijn huis is, dus daar stapten we uit zodat ik mijn fiets er alvast kon dumpen. Tot onze verbazing kwamen we Austin,
Austin: 27 jaar oud, inwoner van NYC (die stad met dat hoge tempo). Hij was de eerste week al bij het eind van de scene wanneer wij halverwege waren. Zijn benzine heeft hij helaas in de eerste weken verspeeld. Hopelijk kan hij dit weekend bijtanken. Hij is de man met de contacten en de praatjes. Hij betrekt veel op zichzelf. Iemand waar je mee kan lachen. Hij neemt goed het voortouw in groepscenes.
Aimee,
Aimee (fonetisch Emmie): 23 jaar oud, Canadese, woonachtig in Montreal. De liefheid zelve. Ze kreeg aan het eind van week 2 de taak om zo onbeschoft mogelijk te zijn en alsnog kon ze het woord "asses" niet over haar lippen krijgen; na een korte stilte werd het "bums". Ze is werkzoekende actrice en parttime kleuterjuf.
en haar vriendje,
Aimee's vriendje: al 2,5 jaar haar vriendje en een paar dagen op bezoek. Hij heeft vast een leuke lach.
en Kathlyn en Scott
Kathlyn en Scott: rond de 20 jaar oud, beiden onderdeel van de Canadian 4 uit Winnipeg. Samen een stelletje. Kathlyn heeft al 7 jaar ervaring en is een opvallend goede speler. De twee mengen zich amper in groepsbezigheden en verstoppen zich vooral in de Starbucks. Ze zijn zeer netjes opgevoede mensen. De groep waar de 4 Canadezen in zitten treden twee keer per maand op in scholen e.d. Dat is mijns inziens een respectabele frequentie.
tegen. Een minuut later kwamen ook mijn huisgenoot en een vriend van hem het perron oplopen wat de joligheid ten goede kwam. Austin begon een verhaal over sex met als slotzin: daar denkt iedereen toch de hele tijd aan. Toevallig stonden drie Amerikanen aan de ene kant: "Yeah, yeah"; en drie Canadezen aan de andere kant: één keek naar zijn schoenen, de ander staarde naar boven met een blik van "Eh, nee" en de derde keek hen verbaasd aan. Ik als Hollander stond er precies tussen. Ik kon de schoonheid van deze aanschouwing dan ook niet voor me houden en ik gooide het op een cultuurverschil. Helaas scheidden onze wegen niet lang daarna.
Het feest was een verjaardagsfeest. Een meisje was 21 geworden. Haar vriendinnen waren 18, en de vriendinnen van haar vriendinnen 14. Zo zijn wij naar het dak gevlucht, waar John's vrienden zaten. Leuke hartelijke mensen, dus desalniettemin een goede tijdsbesteding. Alleen niet echt wild.
Zaterdag ben ik in de volle hitte (plak, plak) naar downtown gefietst. Elf kilometer of 35 minuten fietsen; het is leuk om door een andere stad te fietsen!! Downtown had ik afgesproken met Paul bij de Hancock tower.
Paul: 25 jaar oud, East Bay, California. Paul is afgestudeerd in chemical engineering. Een academisch hoogstaande jongeman, relaxed en voor veel in. Degene waar ik me het prettigst bij voel in onze groep. Na onze cursus gaat hij terug naar zijn ouders (helaas) en gaat hij een geavanceerde EHBO-cursus volgen (die cursus waarbij je uiteindelijk de ambulance mag besturen). De komende maanden wil hij wat geld sparen om vervolgens een half jaar op proef in Chicago te gaan wonen. In zijn jongere jaren heeft hij ervaring opgedaan in worstelen en vissen.
Wij stappen in de lift, die ons naar de 94ste verdieping brengt van deze 350 meter hoge kolos. Pling, de deuren gaan open... en op dat moment realiseer ik me dat ik hier eerder geweest ben.. Heel raar, maar waar. Thanksgiving 2001 was ik te gast bij een gezin in een suburb van Chicago. We zijn toen één dag de stad ingeweest en nu herinner ik me dat we toen ook de skyline vanuit de Hancock tower hebben gezien. Goed. Ik heb dus maar dezelfde foto's gemaakt als toen. En op zijn toeristisch hebben we voor veels te veel geld een foto van ons 2en gekocht. Ik had een blauw shirt aan dus op mijn hoofd na ben ik doorzichtig (dit is een niet-triviale "dus". Tip: Erwin Krol).
Die avond was een alle 4 de groepen get-together georganiseerd. Van de 60 studenten waren er 6, waaronder uit mijn groep Nate en Michael.
Nate: rond de 21 jaar oud, woonachtig bij zijn moeder in Youngstown, Ohio. Hij volgt de theateropleiding aan de universiteit aldaar. Een goede jongen die regelmatig wat cynische zelfspot in de rondte gooit. Hij is zeer positief ingesteld en ik vermoed dat zijn omgeving vrij negatief is, dus dat is een knappe prestatie. Hij heeft nog één studiejaar te gaan en wil daarna naar Chicago verhuizen.
Michael: 27 jaar uit Oklahoma. Zo zelfverzekerd dat het ten koste gaat van zijn realiteitsbesef. Vier keer in het gevang gezeten (monopolie niet meegerekend), waarvan de laatste keer voor 32 dagen met 18 anderen. Hij vond het wel vermakelijk aangezien hij verreweg de slimste was. Elke maand is hij onderhevig aan een drugstest bij zijn parol officer. Zijn grootste misdaden zijn drugsbezit en verzet bij aanhouding, dus in die zin is het nog geen complete gek. In deze cursus leert hij wat meer samen te werken en minder grappig willen te zijn, wat het makkelijker maakt om met hem te spelen. Hij wil de hier opgedane kennis gebruiken in het schrijven van cartoons; een vriend van hem is een goede tekenaar.
De "get-together" was bij een straatfestival. Daar klonk slechte muziek en heb ik met Nate een forty (40 oz. oftwel 1.14 liter) van 2 dollar bier (Cobra) opgedronken. Met zijn 3en nog naar BK (Burger King) geweest. En dat was dat.
Vandaag is het nog altijd plak, plak weer. De was is gedraaid, de troep enigszins opgeruimd. Het volgende doel: scheren. Ik heb ondertussen een flinke baard en mijn snor krult ondertussen om mijn mondhoeken.
De laatste week komt er aan.. helaas.
Ik zou nog een paar weken doorkunnen!!
Amsterdam is aan de andere kant ook wel heel fijn! :-)
Tot snel!
Greetings from Chicago!
Ciao Gabriel
RSS Feed