Ja, dat was het dan. De koek is op; de lichten uit; de fanfare stil. De laatste week was al met al de voorbereiding op onze show donderdagavond. Daarover zo meer. Onze docent was de beste goeroe Joe Bill. Een man die koning is in de one-liner:
"Laughter is the breaking of tension", "Listening is the willingness to change", etc. etc.
Maandagavond heb ik een paar biertjes met hem gedronken; hij is een echte mensenkenner met 32 jaar improvisatie ervaring en meer dan 25 jaar lesgeven. Op dag 1 ziet hij het karakter van de groep (in dit geval: introvert en intelligent) en vervolgens maakt hij een plan met vier alternatieven als dat plan niet werkt, maar waarschijnlijk werkt het eerste plan. Dat zijn ongeveer zijn eigen woorden. Verder trekt gezelligheid als een magneet aan hem, getuige dat hij op 3 van de 4 avonden een paar biertjes later wegging dan hij had geopperd. Kortom, we waren in goede handen.
Onze voorstelling mocht tussen de 25 en 30 minuten duren. Er zijn verschillende vormen waarin je dit geheel kan gieten. Denk hierbij aan scenes met daartussen monologen en groepcreaties (wie meer details wil kan mij mailen). Een aantal varianten hebben wij uitgeprobeerd met wisselend succes. Joe's plan werkte, dus donderdag was onze beste dag. Wij waren dus in onze sassen voor de show die avond. Om 7.15 PM waren wij allen, na een lichte versnapering, naar het theater weder gekeerd. Om 8 uur begon de show en wij waren de tweede groep die optrad. Wij hebben ongeveer een uur in de Greenroom gezeten. De Greenroom was (en is) een kamer schuin achter het podium met een aantal zwerverbanken, een kledingrek en kluisjes. Voor velen was het hun eerste ware improvisatieoptreden dus de lucht zat volgeklusterd met spanning. Ik moet dan een beetje bewegen om ervoor te zorgen dat ik het niet teveel absorbeer. Ok, show 1 is voorbij. Nu wij. Greenroom uit (dat lucht op!), podium op, vol in het licht, volle zaal, leuk!!! Eén suggestie: deeltjesversneller. Iedereen gaat 10 seconden monologen. Denk, denk: CERN, Zwitserland, niet heel spannend want het ding doet het niet, maar niks beters dus gewoon doen en kijken waar het eindigt... Austin gaat nu, dan ga ik daarna. Hé, Austin stelt zichzelf voor. Echte New Yorker met zijn praatjes. Niemand anders gaat zichzelf voorstellen; dat weet ik zeker. Hij zegt dat hij werkelijk superpowers heeft. Wacht. Ik sluit naadloos op zijn verhaal aan: "And we all love Austin and his super bullshit." Dankjewel Austin!! Ok, dat was mijn hoogtepunt in de show. Ik was over de rest ook wel tevreden, maar niet veel meer dan dat. De superkrachten gingen op een gegeven moment over in supersperma. Tsja, een vrij makkelijke weg om te choqueren.
Na de show bleef iedereen nog een paar biertjes drinken. Dat was de laatste keer dat ik Dreagn en Jimmy uit onze groep zag. En ik zal ze voorlopig niet meer zien. Het voelt raar, de overgang van superintensief naar niets.
(Zelfde camera-effecten als in vorige mail)
Dreagn (Dré gun): 31 jaar oud, Virginia Beach. Acrobaat van beroep en zodoende reist hij het hele land door: in de weekenden treedt hij nu op in Wisconsin. Zijn fysiek spel is grandioos. In veel lessen en pauzes is hij de intitiator van een jamsessie. Hij wil zich meer ontwikkelen dan hij nu in het circus kan. Zo overweegt hij om naar New York te verhuizen en daar meer en verscheidener theater te gaan doen.
Jimmy: 21 jaar oud, Cleveland, Ohio. Student aan Ohio University. Degene die nog nooit eerder een podium heeft beklommen. Hij schrijft onder andere voor een stand-up comedian, die vrij succesvol is. Hij vindt het jammer dat hij niet de credits krijgt, dus hij ziet dat als goede motivatie om zelf het felle licht te ontvangen. Jimmy heeft Iers bloed, speelde rugby en heeft tijdens de cursus een uitsmijterbijbaantje. Om geen verkeerd beeld te geven: het is een rustige relaxedte jongen met goede teksten.
De dag daarop hadden wij nog een feest bij Aimée thuis. Al haar huisgenoten waren vertrokken, dus ze had het rijk alleen. Onze hele groep (behalve Michael, Jimmy en Dreagn) was er! Eindelijk weer eens Mariokart op de Wii gespeeld! "Apple to apple" is een leuk spel; bestaat een Nederlandse versie? Als we het spelen zal ik het uitleggen ;-) De hele avond en nacht verliep vermakelijk met een lichte gezellige dronkenschap hier en daar. Kathlyn en Scott vertrokken als eerste, samen met Canadian nummer 3: Luke.
Luke: 21 jaar oud, Winnipeg, Canada. Bij elke uitleg staat hij letterlijk in de startblokken om te gaan spelen. Hij gelooft niet dat robots ooit gelijkwaardig aan de mens zullen zijn. Hij werkt in een kindermuseum en studeert net als ik wiskunde, maar nog in een beginnende fase. Hij had nog twee vraagstukken voor mij: waarom is een lijn niet topologisch equivalent aan een vlak? En waarom is een vlak niet topologisch equivalent aan een driedimensionale ruimte. Het antwoord zal ik jullie besparen.
Aan het begin van de nacht ging een kleine patrouille op zoek naar voedsel; lang leve Amerika met altijd de winkels open!! Ik kocht een doos chocolate chip koekjes, die ik zo goed als in mijn eentje daarna verorberd hebt, en tandpasta, want ik had echt echt geen tandpasta meer. Bij terugkomst was onze beste marinier John reeds vertrokken. Halverwege de nacht vertrokken Austin, Nate en Canadian nummer 4: Andrew.
Andrew, ook begin 20, ook Winnipeg, Canada. Als hij een verhaal vertelt luister je, want het is altijd hilarisch. Hij is eveneens een stand-up comedian. Hij is een klein manneke en ziet er Joods uit, maar is het niet. Net als de andere drie lid van de groep Crumbs, wat improviseert in lange vormen. Dat is vrij uniek in Keith Johnstone's Canada (Johnstone is die Hollandse impro God in een eerdere mail). Het is zoiets als Joods zijn in Jeruzalem... of een ander wel juist zijnd voorbeeld.. In Bethlehem?
We bleven over met Paul, Aimée, Steve, Keyla en ik.
Steve: 39 jaar oud, Buffalo, New York, filosofieleraar. Met verve verdedigde hij langer dan een week waarom hij meent dat robots wel gelijkwaardig aan de mens kunnen worden. Tijdens zijn studententijd heeft hij telemarketeers aangeklaagd wat hem 20.000 dollar heeft opgeleverd. Dat vind ik indrukwekkend! Hij is langer dan ik en heeft blonde krullen. Hij overweegt om freelance leraar te worden om zo meer in het theater te gaan doen.
Keyla: 20 jaar oud (één jaar te jong dus), suburb van Chicago, Illinois. Het ukkie van de groep. Haar kunsten zijn er niet minder om maar soms laat ze ze te weinig zien. Haar doel in het leven is verpleegster.
Wij vijven bleven in zoverre actief dat het wel interessant genoeg was om te blijven, maar niet zo intens dat we er heel moe van werden. Daarnaast was mijn houding dermate comfortabel en was ik zodanig moe dat ik liever bleef waar ik bleef dan dat ik twintig minuten naar huis ging fietsen. Dus opeens was het licht. Wat doe je dan? Ontbijten. Wij naar buiten. Ontbijten. Paul bleef slapend op de bank achter. Het interessantste van dit moment is dat alle remmen weg zijn (geen prefontale cortex filter i.v.m. vermoeidheid en geen groepbeschadiging mogelijk want geen groep meer). Zo kwamen alle irritaties uit alle hoeden. Normaal voel ik spanningen wel aardig aan, maar deze hoeveelheid zag ik niet aankomen. "Die is vervelend, en die arrogant, en die doet zo en die zo." Ok.. en ik? Alleen gedacht, niet gevraagd. Ben ik dan echt zo positief ingesteld dat ik al die irritaties niet heb? Steve is toch hartelijker, aardiger, liever en minder zelfzuchtig dan ik. Misschien een zelfvertrouwen iets? Ja, ik denk het, in ieder geval m.b.t. de twee meiden. Ik luchtte mijn hart door te zeggen dat ik me ongemakkelijk voel bij al deze negativiteit. Het is fijn om niets op je hart te hebben. Steve verliet ons na het ontbijt. Dag Steve. Tot heel lang niet meer. Weer gek. Afscheid. Terug in Aimée's apartement. Film aan: Muppets. Ik viel eindelijk in slaap. Twee uur later wakker. Paul gaat weg. Naar Greg, een vriend van hem. Daar ga ik ook heen straks. Ik neem een douche en poets mijn tanden (met mijn eigen tandpasta, met Aimée's tandenborstel). Keyla gaat weg. Dag Keyla. Weer gek. Ik ga naar Greg. Dag Aimée. Opnieuw weer gek.
Lange mail zeg.
Greg woont in een hoge toren. Hij deed twee jaar geleden de intensive en studeerde op dezelfde universiteit als Paul (UCD). Hij heeft een geweldig uitzicht over de skyline van Chicago! Wow!! Dit weekend vliegen straaljagers over de stad, dus ter gelegenheid hebben Greg en zijn huisgenoot een partijtje met lekkere hapjes en drankjes. Mijn huisgenoot Brian is eveneens aanwezig! Ik nestel me wederom in een prettige positie en hang er op los. Bijna alle feestgangers zijn improvisatiemensen en heel aardig en zo. In de loop der tijd neemt het totaal aantal handen af, maar ik en mijn prettige houding kunnen amper bewegen. Zo voelt een plant zich dus! Op een gegeven moment was het etenstijd. Met zijn zessen naar de Chinees. Erin, een dame uit dit zestal, en Greg moeten die avond nog optreden en daarvoor gaan ze bij Erin nog even hangen. Dat klinkt mij als muziek in de oren dus ik hang wederom. Daarna naar een schunnig theater in een verder leuke buurt. Ze spelen nog best goed als ze dronken zijn! Uiteindelijk was ik om half twee 's nachts thuis en na een ontspannen babbel met mijn roommate Brian ga ik naar bed.
Ok, tot slot: vandaag ontbeten met Brian. Hij vertrok. Afscheid. Ja, wederom opnieuw weer gek. Moe. Spullen bij elkaar geraapt. De stad in. Mooi, al die hoge gebouwen. Beetje gewinkeld. De El terug. Eerste keer dat ik me echt treurig voel om te gaan. Ik wil niet weg hier. Hoe kan dat nou met het geweldige leven dat me in Amsterdam gegund is? Geen idee. Naar iO voor het laatst. Middle Aged Comeback en 3033 gezien. Geweldige impro!! Afscheid met Paul. Goed afscheid deze keer :)
Laatste keer gefietst in Chicago. Nu thuis. Zo slapen. Alles is gepakt. Morgen vliegen. Overmorgen landen.
Tot snel!!! :)
Liefs Gabriel
Maandagavond heb ik een paar biertjes met hem gedronken; hij is een echte mensenkenner met 32 jaar improvisatie ervaring en meer dan 25 jaar lesgeven. Op dag 1 ziet hij het karakter van de groep (in dit geval: introvert en intelligent) en vervolgens maakt hij een plan met vier alternatieven als dat plan niet werkt, maar waarschijnlijk werkt het eerste plan. Dat zijn ongeveer zijn eigen woorden. Verder trekt gezelligheid als een magneet aan hem, getuige dat hij op 3 van de 4 avonden een paar biertjes later wegging dan hij had geopperd. Kortom, we waren in goede handen.
Onze voorstelling mocht tussen de 25 en 30 minuten duren. Er zijn verschillende vormen waarin je dit geheel kan gieten. Denk hierbij aan scenes met daartussen monologen en groepcreaties (wie meer details wil kan mij mailen). Een aantal varianten hebben wij uitgeprobeerd met wisselend succes. Joe's plan werkte, dus donderdag was onze beste dag. Wij waren dus in onze sassen voor de show die avond. Om 7.15 PM waren wij allen, na een lichte versnapering, naar het theater weder gekeerd. Om 8 uur begon de show en wij waren de tweede groep die optrad. Wij hebben ongeveer een uur in de Greenroom gezeten. De Greenroom was (en is) een kamer schuin achter het podium met een aantal zwerverbanken, een kledingrek en kluisjes. Voor velen was het hun eerste ware improvisatieoptreden dus de lucht zat volgeklusterd met spanning. Ik moet dan een beetje bewegen om ervoor te zorgen dat ik het niet teveel absorbeer. Ok, show 1 is voorbij. Nu wij. Greenroom uit (dat lucht op!), podium op, vol in het licht, volle zaal, leuk!!! Eén suggestie: deeltjesversneller. Iedereen gaat 10 seconden monologen. Denk, denk: CERN, Zwitserland, niet heel spannend want het ding doet het niet, maar niks beters dus gewoon doen en kijken waar het eindigt... Austin gaat nu, dan ga ik daarna. Hé, Austin stelt zichzelf voor. Echte New Yorker met zijn praatjes. Niemand anders gaat zichzelf voorstellen; dat weet ik zeker. Hij zegt dat hij werkelijk superpowers heeft. Wacht. Ik sluit naadloos op zijn verhaal aan: "And we all love Austin and his super bullshit." Dankjewel Austin!! Ok, dat was mijn hoogtepunt in de show. Ik was over de rest ook wel tevreden, maar niet veel meer dan dat. De superkrachten gingen op een gegeven moment over in supersperma. Tsja, een vrij makkelijke weg om te choqueren.
Na de show bleef iedereen nog een paar biertjes drinken. Dat was de laatste keer dat ik Dreagn en Jimmy uit onze groep zag. En ik zal ze voorlopig niet meer zien. Het voelt raar, de overgang van superintensief naar niets.
(Zelfde camera-effecten als in vorige mail)
Dreagn (Dré gun): 31 jaar oud, Virginia Beach. Acrobaat van beroep en zodoende reist hij het hele land door: in de weekenden treedt hij nu op in Wisconsin. Zijn fysiek spel is grandioos. In veel lessen en pauzes is hij de intitiator van een jamsessie. Hij wil zich meer ontwikkelen dan hij nu in het circus kan. Zo overweegt hij om naar New York te verhuizen en daar meer en verscheidener theater te gaan doen.
Jimmy: 21 jaar oud, Cleveland, Ohio. Student aan Ohio University. Degene die nog nooit eerder een podium heeft beklommen. Hij schrijft onder andere voor een stand-up comedian, die vrij succesvol is. Hij vindt het jammer dat hij niet de credits krijgt, dus hij ziet dat als goede motivatie om zelf het felle licht te ontvangen. Jimmy heeft Iers bloed, speelde rugby en heeft tijdens de cursus een uitsmijterbijbaantje. Om geen verkeerd beeld te geven: het is een rustige relaxedte jongen met goede teksten.
De dag daarop hadden wij nog een feest bij Aimée thuis. Al haar huisgenoten waren vertrokken, dus ze had het rijk alleen. Onze hele groep (behalve Michael, Jimmy en Dreagn) was er! Eindelijk weer eens Mariokart op de Wii gespeeld! "Apple to apple" is een leuk spel; bestaat een Nederlandse versie? Als we het spelen zal ik het uitleggen ;-) De hele avond en nacht verliep vermakelijk met een lichte gezellige dronkenschap hier en daar. Kathlyn en Scott vertrokken als eerste, samen met Canadian nummer 3: Luke.
Luke: 21 jaar oud, Winnipeg, Canada. Bij elke uitleg staat hij letterlijk in de startblokken om te gaan spelen. Hij gelooft niet dat robots ooit gelijkwaardig aan de mens zullen zijn. Hij werkt in een kindermuseum en studeert net als ik wiskunde, maar nog in een beginnende fase. Hij had nog twee vraagstukken voor mij: waarom is een lijn niet topologisch equivalent aan een vlak? En waarom is een vlak niet topologisch equivalent aan een driedimensionale ruimte. Het antwoord zal ik jullie besparen.
Aan het begin van de nacht ging een kleine patrouille op zoek naar voedsel; lang leve Amerika met altijd de winkels open!! Ik kocht een doos chocolate chip koekjes, die ik zo goed als in mijn eentje daarna verorberd hebt, en tandpasta, want ik had echt echt geen tandpasta meer. Bij terugkomst was onze beste marinier John reeds vertrokken. Halverwege de nacht vertrokken Austin, Nate en Canadian nummer 4: Andrew.
Andrew, ook begin 20, ook Winnipeg, Canada. Als hij een verhaal vertelt luister je, want het is altijd hilarisch. Hij is eveneens een stand-up comedian. Hij is een klein manneke en ziet er Joods uit, maar is het niet. Net als de andere drie lid van de groep Crumbs, wat improviseert in lange vormen. Dat is vrij uniek in Keith Johnstone's Canada (Johnstone is die Hollandse impro God in een eerdere mail). Het is zoiets als Joods zijn in Jeruzalem... of een ander wel juist zijnd voorbeeld.. In Bethlehem?
We bleven over met Paul, Aimée, Steve, Keyla en ik.
Steve: 39 jaar oud, Buffalo, New York, filosofieleraar. Met verve verdedigde hij langer dan een week waarom hij meent dat robots wel gelijkwaardig aan de mens kunnen worden. Tijdens zijn studententijd heeft hij telemarketeers aangeklaagd wat hem 20.000 dollar heeft opgeleverd. Dat vind ik indrukwekkend! Hij is langer dan ik en heeft blonde krullen. Hij overweegt om freelance leraar te worden om zo meer in het theater te gaan doen.
Keyla: 20 jaar oud (één jaar te jong dus), suburb van Chicago, Illinois. Het ukkie van de groep. Haar kunsten zijn er niet minder om maar soms laat ze ze te weinig zien. Haar doel in het leven is verpleegster.
Wij vijven bleven in zoverre actief dat het wel interessant genoeg was om te blijven, maar niet zo intens dat we er heel moe van werden. Daarnaast was mijn houding dermate comfortabel en was ik zodanig moe dat ik liever bleef waar ik bleef dan dat ik twintig minuten naar huis ging fietsen. Dus opeens was het licht. Wat doe je dan? Ontbijten. Wij naar buiten. Ontbijten. Paul bleef slapend op de bank achter. Het interessantste van dit moment is dat alle remmen weg zijn (geen prefontale cortex filter i.v.m. vermoeidheid en geen groepbeschadiging mogelijk want geen groep meer). Zo kwamen alle irritaties uit alle hoeden. Normaal voel ik spanningen wel aardig aan, maar deze hoeveelheid zag ik niet aankomen. "Die is vervelend, en die arrogant, en die doet zo en die zo." Ok.. en ik? Alleen gedacht, niet gevraagd. Ben ik dan echt zo positief ingesteld dat ik al die irritaties niet heb? Steve is toch hartelijker, aardiger, liever en minder zelfzuchtig dan ik. Misschien een zelfvertrouwen iets? Ja, ik denk het, in ieder geval m.b.t. de twee meiden. Ik luchtte mijn hart door te zeggen dat ik me ongemakkelijk voel bij al deze negativiteit. Het is fijn om niets op je hart te hebben. Steve verliet ons na het ontbijt. Dag Steve. Tot heel lang niet meer. Weer gek. Afscheid. Terug in Aimée's apartement. Film aan: Muppets. Ik viel eindelijk in slaap. Twee uur later wakker. Paul gaat weg. Naar Greg, een vriend van hem. Daar ga ik ook heen straks. Ik neem een douche en poets mijn tanden (met mijn eigen tandpasta, met Aimée's tandenborstel). Keyla gaat weg. Dag Keyla. Weer gek. Ik ga naar Greg. Dag Aimée. Opnieuw weer gek.
Lange mail zeg.
Greg woont in een hoge toren. Hij deed twee jaar geleden de intensive en studeerde op dezelfde universiteit als Paul (UCD). Hij heeft een geweldig uitzicht over de skyline van Chicago! Wow!! Dit weekend vliegen straaljagers over de stad, dus ter gelegenheid hebben Greg en zijn huisgenoot een partijtje met lekkere hapjes en drankjes. Mijn huisgenoot Brian is eveneens aanwezig! Ik nestel me wederom in een prettige positie en hang er op los. Bijna alle feestgangers zijn improvisatiemensen en heel aardig en zo. In de loop der tijd neemt het totaal aantal handen af, maar ik en mijn prettige houding kunnen amper bewegen. Zo voelt een plant zich dus! Op een gegeven moment was het etenstijd. Met zijn zessen naar de Chinees. Erin, een dame uit dit zestal, en Greg moeten die avond nog optreden en daarvoor gaan ze bij Erin nog even hangen. Dat klinkt mij als muziek in de oren dus ik hang wederom. Daarna naar een schunnig theater in een verder leuke buurt. Ze spelen nog best goed als ze dronken zijn! Uiteindelijk was ik om half twee 's nachts thuis en na een ontspannen babbel met mijn roommate Brian ga ik naar bed.
Ok, tot slot: vandaag ontbeten met Brian. Hij vertrok. Afscheid. Ja, wederom opnieuw weer gek. Moe. Spullen bij elkaar geraapt. De stad in. Mooi, al die hoge gebouwen. Beetje gewinkeld. De El terug. Eerste keer dat ik me echt treurig voel om te gaan. Ik wil niet weg hier. Hoe kan dat nou met het geweldige leven dat me in Amsterdam gegund is? Geen idee. Naar iO voor het laatst. Middle Aged Comeback en 3033 gezien. Geweldige impro!! Afscheid met Paul. Goed afscheid deze keer :)
Laatste keer gefietst in Chicago. Nu thuis. Zo slapen. Alles is gepakt. Morgen vliegen. Overmorgen landen.
Tot snel!!! :)
Liefs Gabriel
RSS Feed